Copyright foto: Marijke Lambrechts
In Poiel, een gehucht in Geel, draait het melkveebedrijf van de familie Lietaer al vijf generaties mee. Dagelijks worden er een honderd koeien gemolken, jongvee verzorgd en akkers bewerkt. Sinds enkele jaren komt daar nog een extra dimensie bij: Milk&More, de hoevewinkel van dochter Sofie en haar man Sander, waar verse melk, zuivelproducten en aardappelen rechtstreeks van het erf verkocht worden. Maar achter het succes van de hoevewinkel speelde een ingrijpende verandering: de overname van het familiebedrijf. Een verhaal van loslaten en overnemen, van twijfels en knopen doorhakken - en vooral van samen een toekomst uitbouwen.
“Ik wist: er komt geen bordje ‘te koop’ aan ons huis”
Sofie vertelt: “Eigenlijk ben ik een beetje een laatbloeier geweest. In mijn tienerjaren dacht ik helemaal niet aan een bedrijfsovername. Ik mocht van mama zelfs geen landbouwonderwijs doen. Dus volgde ik boekhouding-informatica. Pas later, tijdens mijn bachelor agro- en biotechnologie, koos ik bewust voor rundvee. Toch had ik ook na mijn studies niet het idee: ik ga dit bedrijf overnemen. Maar één ding wist ik zeker: er zou nooit een bordje ‘te koop’ voor ons huis komen. Dat stond vast.”
Na enkele jaren bij een advieskantoor begon het te kriebelen. In 2021 startte Sofie een melkautomaat en begon ze met zuivelverwerking. “Dat was mijn droom: een derde inkomen voor de boerderij, vanuit de korte keten. Maar mijn ouders zagen het anders. Zij voelden: het is nu of nooit voor een echte overname.”
Een onverwachte vraag
De doorslag kwam onverwachts. Terwijl Sofie met haar jonge gezin in volle korte-ketenplannen zat, keerden haar ouders terug van hun allereerste reis in dertig jaar.
Mama Griet: “Na die week vakantie voelde ik: dit kan zo niet verder. Ik zag dat Sofie en Sander er klaar voor waren. En ik wilde hen een toekomst geven. Dus vroeg ik eerst aan Sander, achter Sofies rug om: ‘Zie jij het zitten dat Sofie het bedrijf overneemt?’ Zijn antwoord was meteen ja. Daarna pas heb ik het aan Sofie zelf gevraagd. Dat was een emotioneel moment.”
Sofie: “Ik heb ook ja gezegd, maar wel met knikkende knieën. Want je weet: dit is alles of niks. Plots komt alle eindverantwoordelijkheid bij jou te liggen. Dat was heftig, zeker omdat we toen al een kindje hadden en ik zwanger was van ons tweede. Gelukkig stond mijn man er volledig achter. En ook mijn zus, die niet in het bedrijf stapt, was meteen betrokken bij het proces. Het was voor ons heel belangrijk om ruzies te vermijden. Alles werd professioneel geschat en duidelijk vastgelegd, zodat er geen onduidelijkheden meer konden zijn.”
“Ik wilde mijn kinderen geen strijd aandoen”
Voor mama Griet was het ook een proces van loslaten. “Ons bedrijf kwam van mijn ouders en samen met mijn man heb ik het in twee stappen overgenomen. Nu heb ik alles meteen duidelijk laten schatten en vastleggen. Zo wisten Sofie en haar zus perfect waar ze aan toe waren. Geen discussies, geen wrok. Dat was voor mij heel belangrijk.”
Ook voor de papa van Sofie kwam er een grote verandering. Hij voelde zich meer thuis in ander werk en stapte uiteindelijk uit de dagelijkse bedrijfsvoering. “Ik heb toen bewust gekozen om mijn man in het bedrijf los te laten”, vertelt Griet. “Dat gaf hem vrijheid en rust, en Sofie en Sander kregen de kans om hun eigen weg te gaan.”
Hulp zoeken en blijven praten
De overname werd begeleid door Boeren op een Kruispunt, iets waar Sofie erg dankbaar voor is. “Het gaf zoveel rust dat er iemand mee nadacht, iemand die vlakaf vroeg: ‘Zie jij dit echt zitten, Sofie?’ Die gesprekken, tussen de koeien op de voedergang, hebben me doen inzien dat ik dit wou en kon. En we hebben er nooit een taboe van gemaakt om hulp te vragen. Het heeft ons sterker gemaakt.”
Maar makkelijk was het niet. De overname viel samen met een verbouwing van het ouderlijke huis en de komst van een tweede kindje. “Dat jaar zijn we echt door een storm gegaan”, zegt Sofie. “Je loopt soms tegen je limiet aan. Ik heb geleerd om eerlijk te zeggen wanneer het niet meer gaat. Beter hulp vragen, dan dat je gezin en bedrijf eronder lijden. Praten werkt, echt waar. En ook: elkaar ruimte geven als het even moeilijk is.”
Loslaten en vertrouwen
Mama Griet: “Als ouder moet je leren zwijgen. Het jonge koppel moet zijn eigen weg vinden, ook al gaat dat met vallen en opstaan. Natuurlijk blijf je een vangnet, maar je moet hen laten botsen. Want daar leren ze het meeste uit. Dat is niet gemakkelijk, maar het is de enige manier waarop ze hun eigen toekomst kunnen opbouwen.”
Sofie: “Mijn mama is nog altijd mijn steun. Soms voor het bedrijf, soms gewoon als oma voor de kindjes. We weten dat we op elkaar kunnen rekenen, en dat geeft veel rust.”
Toekomst vol vertrouwen
Vandaag staat het bedrijf grotendeels op Sofies naam. Haar man Sander combineert nog een externe job met het veldwerk, maar droomt ervan binnenkort volledig thuis mee te draaien. Daarover lopen opnieuw gesprekken, want ook dat vraagt overleg.
Sofie: “Een bedrijfsovername gaat niet enkel over cijfers en papieren. Het raakt je als mens, als gezin en als familie. Het kan zwaar zijn, maar als je er samen doorheen gaat, kom je er sterker uit. Ik ben trots dat ik de vijfde generatie ben die dit bedrijf mag voortzetten. En ik hoop dat we ook onze kinderen later die kans kunnen geven - zonder dat er ooit een bordje ‘te koop’ voor onze hoeve komt te staan.”